Κώστας Χριστοδουλίδης Μέλος της Κ.Ε. ΑΚΕΛ

 Πολλοί διερωτούνται γιατί ενώ κορυφώνεται σταδιακά ένα κοινωνικό πισωγύρισμα που όμοιο του δεν έζησε η Κύπρος στο παρελθόν, δεν υπάρχει σοβαρή και οργανωμένη αντίδραση. Αν το θέσουμε πιο σωστά, υπάρχει αντίδραση όλων ενάντιων όλων. Στο σπίτι, στο διαδίκτυο, το πολύ με αποχή και κραυγές στον καναπέ.

Στο ΑΚΕΛ δεν πρέπει να μας ικανοποιεί αυτή η κατάσταση. Από καιρό έπρεπε να μας ανησυχήσει πιο σοβαρά. Σίγουρα η κυρίαρχη τάση στην κοινωνία είναι η αποιδεολογικοποίηση. Η αποϊδεολογικοποίηση, είναι νίκη των εκμεταλλευτών. Στο βαθμό που αυτό παρατηρείται και εντός του κόμματος μας, στην οργανωτική του δομή, στην συμμετοχή και στην ποιότητα της, στις απουσίες από την ζωή του κόμματος, δεν είναι αρκετό να σημειώνεται γενικόλογα. Χρειάζεται στο σημερινό στάδιο η έμφαση στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, να δοθεί στο πρώτο στοιχείο. Σε όλες τις βαθμίδες. Ο δημόσιος διάλογος από το εκφραστικό μας όργανο είναι πολύ θετική εξέλιξη.

Δύο από τους λόγους είναι ότι στα μάτια του κόσμου, σμικρύνθηκαν οι διαφορές μεταξύ κομμάτων από τη μια. Από την άλλη ότι ο λαός δεν ρωτήθηκε σε σειρά κύριων ζητημάτων, όπως το Μνημόνιο, η ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών με χρήματα των εργαζομένων και γενικά της κοινωνίας αλλά και για άλλα ζητήματα. Δεν ρωτήθηκε και δεν τέθηκε μπροστά του, ούτε συνολικά ούτε τεκμηριωμένα μια διαφορετική πρόταση. Η πρόταση μας για έξοδο από το Μνημόνιο μέσα από συντεταγμένη έξοδο από την Ευρωζώνη πρέπει να συμπληρωθεί, να προασπιστεί, να προωθηθεί. Είναι η ζύμη, που όπως δείχνουν οι έρευνες, θα μπορούσε να υποστηριχτεί από τουλάχιστον το 50% του λαού, το οποίο δεν εμπιστεύεται την ΕΕ και ειδικά την Ευρωζώνη. Οι μνήμες είναι νωπές.

Για τον ΔΗΣΥ σημειώνεται μια τεράστια επιτυχία. Όχι μόνο κυριάρχησε στις εκλογές αλλά κυριάρχησε στο οικονομικό και στο ιδεολογικό πεδίο. Το Μνημόνιο με τις πολιτικές του είναι στο μεγαλύτερο βαθμό, οι θέσεις και η φιλοσοφία του ΔΗΣΥ.

Το Μνημόνιο είναι ακόμα, μια μεγάλη νίκη των μεγαλοεπιχειρήσεων που έχουν την ευκαιρία, (την είχαν ακόμα όταν εφαρμόζονταν πολιτικές που τις ευνοούσαν πριν το Μνημόνιο) να διώξουν από τον ανταγωνισμό τους μικρομεσαίους, να αυξήσουν την κερδοφορία τους με φτηνό εργατικό δυναμικό που ανταγωνίζεται για μια δουλειά των 500-700 Ευρώ.

Αυτή η εξέλιξη, η νίκη στο εργατικό, στο κοινωνικό πεδίο, η κατάργηση ουσιαστικά της ΑΤΑ που κερδήθηκε με αίμα, άλλων κατακτήσεων των εργαζομένων χωρίς μεγάλη αντίσταση, είναι απότοκο κατά τη γνώμη μου έλλειψης πίστης στις δυνατότητες του λαού, στην οργάνωση ειδικά της εργατικής τάξης, συμβιβασμών που δεν έπρεπε να γίνουν.

Οι κυρίαρχοι κύκλοι στην Κύπρο, οι κατέχοντες τα βασικά μέσα παραγωγής και πλούτου, οι υπεύθυνοι της ιδεολογικής χειραγώγησης, τα ΜΜΕ, τα πολιτικά κόμματα με επικεφαλής τον ΔΗΣΥ, οι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε Κύπρο (Κεντρική Τράπεζα) στις Βρυξέλλες, (Κομισιόν, Συμβούλιο, Γιούρογκρουπ), πίεζαν ασφυκτικά για να πετύχουν εις βάρος του λαού, όσα δεν κατάφεραν τα προηγούμενα χρόνια (συστάσεις ΔΝΤ, Κομισιόν, ΚΕΒΕ-ΟΕΒ) προς όφελος του κεφαλαίου. Έπρεπε, να πάρουν απάντηση αντίστασης και αγώνα, όχι μόνο σε ηγετικό-διαπραγματευτικό επίπεδο, πάνω από όλα από την πρωτοπορία των εργαζομένων που έπρεπε να τολμήσει, να τολμήσουμε, στην κρίσιμη στιγμή. Η εκτίμηση για το κόμμα μας θα ήταν σοβαρότερη σήμερα στις συνειδήσεις μεγαλύτερης μερίδας του λαού γιατί η κριτική μας θα συνοδευόταν με σαφή πολιτική δράση, κοινοβουλευτική και εκτός βουλής. Πρέπει να εκτιμήσουμε με σοβαρότητα τους λόγους που αναγκαστήκαμε να αποδεκτούμε ρυθμίσεις που υπερβαίνουν τις αρχές μας, όπως άλλωστε έχουμε παραδεχτεί. Η Ιστορία τραβά μπροστά μόνο μέσα από την αναγνώριση της αλήθειας.

Για το κόμμα μας, το Μνημόνιο είναι μια ήττα, ήττα για τον λαό, για την εργατική τάξη. Φορτωθήκαμε, μας φόρτωσαν την καπιταλιστική κρίση και όσα ιστορικά την ακολουθούν:Μεσαίωνας.

Η ήττα πρέπει όμως να είναι προσωρινή. Η αυτοκριτική, είναι αναγκαία. Δεν αναιρεί τις αλήθειες για το καπιταλιστικό σύστημα, για την ΕΕ, για την πλουτοκρατία. Αντίθετα, μας διδάσκει ότι η πιθανότητα ενσωμάτωσης,  απαξίωσης, μπορεί να απέχει ελάχιστα από την επιτυχία.

Για να αποφευχθεί, δεν χρειάζονται κραυγές, ούτε τεχνητή αντιπαράθεση στα κανάλια. Χρειάζεται επιστροφή στις ρίζες μας που ποτίζουν τα κλαδιά του δέντρου, εκείνες που μας προσφέρουν τα εργαλεία να δούμε πίσω από τον καθρέφτη. Να οδηγήσουμε την ταξική και πολιτική ήττα, σε αυριανή νίκη της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Απλουστεύσεις περί διαχείρισης της αστικής εξουσίας, ενός σύνθετου κεφαλαίου της Ιστορίας της ανθρωπότητας, δεν συνεισφέρουν ιδιαίτερα, πόσο μάλλον σε συνθήκες ιμπεριαλισμού. Το ΑΚΕΛ χρειάζεται να δημιουργεί συμμαχίες και συνεργασίες στο επίπεδο το κοινωνικό και το πολιτικό. Δεν ηγείται το αστικού κράτους,  Δεν επιτρέπει ψευδαισθήσεις των μελών του, υπέρμετρες προσδοκίες και δεν ενσωματώνεται στο ελάχιστο έστω και άθελα. Συμμετέχει σε μορφές εξουσίας, στην βουλή, στους δήμους, στις κοινότητες, στηρίζει ή διαχωρίζει τη θέση του από διακυβερνήσεις.

Πάνω από όλα, διατηρεί και πρέπει να διατηρεί την αυτοτέλεια του ως ο νους και η συνείδηση της σύγχρονης εργατικής τάξης και επιπλέον πρέπει να είναι ο καλύτερος σύμμαχος των δυνάμεων που αλέθονται στην μυλόπετρα του κεφαλαίου. Και αυτό αξίζει μυριάδες φορές περισσότερο από τα όποια μπράβο των ΜΜΕ και του κατεστημένου. Αυτό φοβούνται οι αντίπαλοι μας. Αυτό το αισιόδοξο μήνυμα πρέπει να φύγει από το συνέδριο μας. Δεν υπάρχουν καλά και κακά Μνημόνια. Υπάρχουν περισσότερα και ταχύτερα κακά για τον λαό και τους εργαζόμενους. Υπάρχουν μόνο εκείνα που πίεσε και πέτυχε η αστική τάξη, που υπέγραψε και υλοποιεί. Με τις ευλογίες της ΕΕ.

Τέλος, το Κυπριακό είναι το κεφαλαιώδες πολιτικό ζήτημα. Σε συνθήκες ιμπεριαλισμού, όπου καταληστεύονται λαοί για μια χούφτα δολάρια, βλέπε Ιράκ, πρώην Γιουγκοσλαβία, το καθοριστικό σημείο είναι η πρωτοβουλία και οι πιέσεις να ασκούνται από τον λαό. Η κυβέρνηση στρέφει την Κύπρο προς το ΝΑΤΟ, εντάσσει έτσι και το Κυπριακό ξανά στην σφαίρα επιρροής του Μεγάλου Αδελφού. Χρειάζεται ένα μέτωπο αντίστασης και χάραξης τακτικής αγώνα με το προοδευτικότερο και αγωνιστικότερο κομμάτι της Τουρκοκυπριακής κοινότητας, ειδικά εκείνο που και σήμερα δεν αποδέχεται την διχοτόμηση αλλά ούτε την συνομοσπονδία ή την επικυριαρχία της Τουρκίας, του ΝΑΤΟ. Και εδώ χρειάζεται να συμπληρώσουμε την όλη τακτική μας.