Γιώργος Λουκαΐδης: Κερδήθηκε μια μάχη, όχι ο πόλεμος

Η ψήφος των πολιτών μπορεί να αποτρέψει τις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου

Συνέντευξη στη “Χαραυγή” και στο Νικόλα Νικόλα

Η κοινωνική πάλη ενάντια στο ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου, που θα είναι πραγματική ληστεία, ανάγκασε την κυβέρνηση να αποσύρει τα νομοσχέδια για ιδιωτικοποίηση της CYTA και της ΑΗΚ. Κερδήθηκε μια μάχη και όχι ο πόλεμος, τονίζει μιλώντας στη «Χ» ο Γιώργος Λουκαΐδης, μέλος του Π.Γ. της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος και υποψήφιος για επανεκλογή στις βουλευτικές εκλογές στην επαρχία Λευκωσίας. Παρά την επιτυχία αυτή που καταρρίπτει σειρά μύθων που καλλιεργούν κυβερνώντες και κατεστημένο, ο Γ. Λουκαΐδης τονίζει ότι το ΑΚΕΛ παραμένει σε εγρήγορση και καλεί τους πολίτες με την ψήφο τους να δημιουργήσουν συσχετισμό δυνάμεων στη Βουλή που θα αποτρέψει τη δεδομένη νέα προσπάθεια του ΔΗΣΥ και της κυβέρνησης να παραδώσουν σε ιδιώτη φίλο τους το δημόσιο πλούτο.

Πώς κρίνετε την κατάσταση στο Κυπριακό;

Δύσκολη. Παραμένουν όμως ζωντανές οι ελπίδες που δημιουργήθηκαν με την ανάδειξη του κ. Ακιντζί στην ηγεσία των Τ/κ και που στηρίζονται, πρωτίστως και κυρίως, όχι τόσο στον υποκειμενικό παράγοντα, αλλά σε αντικειμενικά δεδομένα, τα οποία υπό προϋποθέσεις μπορούν να λειτουργήσουν ως κίνητρα για την Τουρκία για να συμβάλει αυτή τη φορά ως η κατοχική δύναμη στη λύση του Κυπριακού. Στο βαθμό που η Τουρκία θα κατανοήσει και θα συνειδητοποιήσει ότι οι ενεργειακές και ευρωπαϊκές της φιλοδοξίες, αλλά και οι φιλοδοξίες της να διαδραματίσει ρόλο περιφερειακής δύναμης στην περιοχή, περνούν στον ένα ή στον άλλο βαθμό από τη λύση στο Κυπριακό, τότε μπορεί να έχουμε τούτη τη φορά επιτυχή κατάληξη των προσπαθειών λύσης του Κυπριακού.

Από εκεί και πέρα έχουμε ένα Τ/κ ηγέτη που δεν ήταν και δεν είναι ούτε Ερογλου, ούτε Ντενκτάς. Διαφέρει ως προς μια σημαντική παράμετρο. Ο κ. Ακιντζί θέλει λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας. Από εκεί και πέρα όμως ξεκινούν οι δυσκολίες και τα προβλήματα. Αν ανάμεσα στην ε/κ κοινότητα μετά από 42 χρόνια δεν έχουμε κοινή αντίληψη για το τι εστί η ΔΔΟ ή ακόμη χειρότερα η μεγάλη πλειονότητα των κομμάτων του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου διαφωνούν με το στρατηγικό μας στόχο, ο καθένας κατανοεί τις δυσκολίες που θα υπάρχουν για να καταλήξουμε με την άλλη πλευρά επί όλων των πτυχών της λύσης.

Αυτές οι δυσκολίες φαίνεται να παραμένουν λοιπόν στο περιουσιακό. Δεν έχουν επίσης ξεπεραστεί οι δυσκολίες σε ζητήματα που δεν έχουν συζητηθεί, όπως το εδαφικό και το κεφάλαιο των εγγυήσεων-ασφάλειας. Χρειάζεται κατά συνέπεια να διανύσουμε πολύ δρόμο. Χρειάζεται πολλή προσπάθεια, καλή θέληση και αποφασιστικότητα από όλα τα μέρη για να μπορέσουμε να καταλήξουμε σε λύση. Πάνω από όλα όμως, χρειάζεται ειλικρινής βούληση και διάθεση από την Αγκυρα που θα επιτρέψει να φτάσουμε σε λύση, δεδομένου ότι δεν άλλαξε η βασική πραγματικότητα του Κυπριακού: Οτι το κλειδί της λύσης παραμένει στα χέρια της Αγκυρας.

Τι μπορούμε να κάνουμε απέναντι σε αυτό;

Αυτό που εμείς μπορούμε και πρέπει να κάνουμε είναι να αξιοποιήσουμε κάθε δυνατότητα που υπάρχει και προσφέρεται για να μεγιστοποιήσουμε αφενός το κόστος για την Τουρκία από πιθανή συνέχιση της κατοχής και από την άλλη να προσπαθήσουμε να πείσουμε όλους αυτούς που μπορούν να επιδράσουν και να επηρεάσουν την Τουρκία ότι είναι και προς το δικό της συμφέρον να λυθεί το Κυπριακό. Οχι να λυθεί με οποιοδήποτε τρόπο, αλλά στη βάση αρχών. Από πλευράς μας ως ΑΚΕΛ αυτό κάνουμε. Δεν είμαστε παθητικοί θεατές των εξελίξεων. Συμμετέχουμε και δρούμε με ενεργητικό τρόπο και προς την κατεύθυνση του Προέδρου Αναστασιάδη, προς τις τ/κ δυνάμεις με τις οποίες παραδοσιακά διατηρούμε σχέσεις και κυρίως προς το διεθνή παράγοντα. Θέλω να υπενθυμίσω την πρόσφατη επίσκεψη του ΓΓ του κόμματος στις ΗΠΑ, όπου στείλαμε αυτά τα μηνύματα και υπογραμμίσαμε ότι δεν πρέπει κανένας να μας θεωρεί δεδομένους.

Ως εκπρόσωπος Τύπου της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ απαντάτε συχνά στους ισχυρισμούς πολιτικών δυνάμεων περί ταύτισης με τον ΔΗΣΥ στο Κυπριακό. Για ποιο λόγο θεωρείτε ότι επιμένουν σε αυτή την τακτική;

Γιατί προφανώς έτσι νομίζουν ότι εξυπηρετούν τις σκοπιμότητές τους, προεκλογικές και πολιτικές. Νομίζουν ότι θα συγκαλύψουν έτσι τη δική τους πολιτική ταύτιση και εκλογική συνεργασία με το Συναγερμό.

Επί της ουσίας όμως, ας δούμε πόση βάση έχουν τα περί σύμπλευσης ΑΚΕΛ με το ΔΗΣΥ. Την απάντηση δίνει η ίδια η ζωή και η πραγματικότητα. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι το ΑΚΕΛ άλλαξε με τον οποιοδήποτε τρόπο τις πολιτικές του θέσεις στο Κυπριακό για να συναντήσει τις θέσεις άλλων; Με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί κάτι τέτοιο, αφού το ΑΚΕΛ δεν άλλαξε ούτε ένα ιώτα από τις θέσεις του. Αλλοι, είναι γεγονός ότι μετακινήθηκαν και συνάντησαν θέσεις που το ΑΚΕΛ με σταθερότητα εξέφραζε. Αυτό δεν το θεωρούμε μεμπτό. Αντίθετα το καλωσορίζουμε. Και είναι όλοι ευπρόσδεκτοι να συναντήσουν τις δικαιωμένες από την ίδια τη ζωή θέσεις του ΑΚΕΛ. Είναι σαφές ότι το ΑΚΕΛ παρέμεινε συνεπές στην υποστήριξη των συγκλίσεων Χριστόφια- Ταλάτ, ακόμα και όταν ήταν με την πλάτη στον τοίχο και δεχόταν την πολεμική όλων των άλλων δυνάμεων, περιλαμβανομένου του σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας που ήταν τότε στην ηγεσία του ΔΗΣΥ. Αυτές μας οι θέσεις έχουν δικαιωθεί και προφανώς ο κ. Αναστασιάδης έχει κτίσει σε μεγάλο βαθμό τις συγκλίσεις του με τον κ. Ακιντζί στηριγμένος στις συγκλίσεις Χριστόφια-Ταλάτ. Δεν πρέπει κατά συνέπεια να αναμένεται ότι εμείς θα μετακινηθούμε επειδή ήρθε και συνάντησε τη θέση μας ο κ. Αναστασιάδης.

Από την άλλη, δεν έχουν δικαίωμα να ασκούν κριτική στο ΑΚΕΛ για δήθεν σύμπλευση με το Συναγερμό αυτοί που συνεργάστηκαν με την ηγεσία του Συναγερμού και παρείχαν από κοινού με τον ΔΗΣΥ πολιτική κάλυψη και στήριξη στους καλύτερους κατά αυτούς τραπεζίτες και Κεντρικό Τραπεζίτη στον κόσμο. Δεν έχουν δικαίωμα να επικρίνουν το ΑΚΕΛ αυτοί που εξέλεξαν τον κ. Αναστασιάδη στην εξουσία ή συνήργησαν να ανέλθει στην εξουσία ο Συναγερμός. Δεν μπορούν δηλαδή αυτοί που προφανώς κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια, να ζητούν και τα ρέστα από πάνω.

Ούτε μπορούν αυτοί που σχεδόν σε όλα τα μεγάλα ζητήματα που αφορούν τη μεταφορά του κόστους της τραπεζικής ληστείας στους ώμους των εργαζομένων, της μεσαίας τάξης και των ευάλωτων ομάδων και ψήφιζαν μαζί σημαντικά νομοσχέδια που στρέφονταν σε βάρος των πολλών, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των ελάχιστων προνομιούχων και των μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων, να κατηγορούν σήμερα άλλους ότι συνεργάζονται τάχατες με το Συναγερμό.

Τελικά τι σημαίνει για το λαό και τους εργαζόμενους η περίφημη έξοδος από το μνημόνιο; Γιατί δεν πανηγυρίζουν με τους κυβερνώντες;

Για το λαό αυτό που μετρά είναι αυτό που αισθάνεται στο πετσί του και βιώνει στην πράξη. Για το λαό, τους εργαζόμενους, τη μεσαία εισοδηματικά τάξη και τις ευάλωτες ομάδες, αυτό που ήταν και είναι κυρίαρχο είναι οι πολιτικές και οι συνέπειες των πολιτικών του μνημονίου. Στο βαθμό που οι πολιτικές που έχουν οδηγήσει σε δραματικές συνέπειες το λαό και τους εργαζομένους δεν ανατρέπονται και οι πολίτες δεν αισθάνονται καμιά διαφοροποίηση σε σχέση με όλα όσα τους έκαναν να υποφέρουν, είναι φυσιολογικό ο λαός να μην αισθάνεται καθόλου ότι αλλάζει κάτι. Πόσω μάλλον που αν διαφοροποιείται κάτι αλλάζει προς το χειρότερο. Γι’ αυτό και ηχούν παράξενα, αν όχι και προκλητικά, οι πανηγυρισμοί των κυβερνώντων. Οπως ηχούσαν παράξενα και συνιστούν πρόκληση τα περί success story. Eνα success story που είναι γεγονός μόνο για τους ελάχιστους προνομιούχους.

Για τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα. Εκείνους δηλαδή που υπηρετούν οι πολιτικές των κυβερνώντων. Για όλους τους υπόλοιπους, όπως τα επιστημονικά στοιχεία και τα στοιχεία της Eurostat καταδεικνύουν, τα πράγματα συνεχίζουν και πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο. Οι πολιτικές των κυβερνώντων για 12ο συνεχόμενο τρίμηνο οδηγούν τους μισθούς σε μείωση, ενώ έχουμε τη μεγαλύτερη αύξηση της μακροχρόνιας ανεργίας στην ΕΕ. Οι πολιτικές των κυβερνώντων μετέτρεψαν την κυπριακή κοινωνία σε τρία χρόνια ως την πιο άνιση στην ΕΕ, μετά τις χώρες της Βαλτικής. Αυτά βιώνει ο λαός, αλλά επιτρέψετέ μου να πω ότι ούτε και οι αριθμοί πάνε καλά. Και εδώ οι κυβερνώντες αποτυγχάνουν. Υπάρχει σειρά αριθμών, δεικτών και στοιχείων που το αποδεικνύουν. Θλιβερές πρωτιές που δείχνουν ότι η οικονομία δεν έχει βγει από το τέλμα, έστω κι αν έχει φτωχοποιηθεί ο λαός μας, όπως ήταν ο ανομολόγητος στόχος της λεγόμενης μνημονιακής θεραπείας.

Πώς μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα;

Για να αλλάξουν στην πραγματική οικονομία τα πράγματα θα χρειαστεί να υπάρξει αλλαγή πολιτικής. Οπως πουθενά αλλού στον κόσμο, έτσι και στην Κύπρο, η σκληρή λιτότητα που επέβαλε η κυβέρνηση και η Τρόικα προφανώς δεν έλυσε προβλήματα, αλλά τα επέτεινε. Αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι να πάμε σε μια αναπτυξιακή φιλοσοφία και κυρίως σε μια φιλοσοφία που να χαρακτηρίζεται από κοινωνικά δίκαιες και ισορροπημένες πολιτικές. Και σε ό,τι αφορά τον καταμερισμό των βαρών, αλλά και σε ό,τι αφορά τον επιμερισμό του όποιου οφέλους θα προκύπτει από την ανάπτυξη. Για το ΑΚΕΛ είναι κρίσιμο, όταν κάποια στιγμή νομοτελειακά η πτώση της οικονομίας πιάσει πάτο και θα έρθει η ώρα της ανάπτυξης, από αυτή να επωφελούνται οι πολλοί μη προνομιούχοι και όχι οι ελάχιστοι όπως συμβαίνει σήμερα μέσα από τις πολιτικές των κυβερνώντων.

Θεωρείτε ότι η απόσυρση της κυβερνητικής νομοθεσίας για ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων ημικρατικών οργανισμών ήταν νίκη των εργαζομένων που αντιδρούσαν ή εξυπηρετεί σκοπιμότητες των κυβερνώντων και των εταίρων τους;

Η απόσυρση των νομοσχεδίων ήταν μια σημαντική νίκη της κοινωνίας, των εργαζομένων και όσων προασπίζονται το δημόσιο συμφέρον. Το ΑΚΕΛ είχε πρωτοστατήσει σε αυτή την προσπάθεια και στήριξε τους αγώνες των εργαζομένων. Πρωτοστάτησε ώστε να μην επιτρέψει τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου. Να μην επιτρέψει αυτή τη ληστεία. Γιατί τι άλλο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια πράξη πώλησης της CYTA προς 74 εκ. λίρες, την προηγούμενη φορά που κυβερνούσε ο ΔΗΣΥ, όταν στη συνέχεια αυτός ο οργανισμός, ανάμεσα σε πολλά άλλα, έδωσε στο κράτος, δηλαδή στους πολίτες, πέραν των 700 εκ. με τη μορφή μερίσματος; Δεν θα ήταν κλοπή αν το κράτος ξεπουλούσε αυτό το περιουσιακό του στοιχείο για μόλις 74 εκατομμύρια;

Το γεγονός ότι μέσα από την πάλη πετύχαμε να αναγκάσουμε την κυβέρνηση να αποσύρει τα νομοσχέδια, αποτελεί απόδειξη ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Αποτελεί κατάρριψη της φιλοσοφίας που καλλιεργούν οι κυβερνώντες για το νεοφιλελεύθερο μονόδρομο. Καταρρίπτει επίσης την αντιδραστική θέση που καλλιεργεί το κατεστημένο, ότι είμαστε όλοι το ίδιο και ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει.

Από την άλλη βέβαια έχουν γνώση οι φύλακες. Δεν εφησυχάζουμε ούτε δευτερόλεπτο από αυτή τη θετικότατη ανατροπή. Αντίθετα συνεχίζουμε να είμαστε σε εγρήγορση γιατί είναι μεγάλη η μανία της ηγεσίας του ΔΗΣΥ και της κυβέρνησης Αναστασιάδη να δώσουν σε κάποιο φίλο τους ιδιώτη το πιο πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο που υπάρχει σήμερα στην Κυπριακή Δημοκρατία που είναι η CYTA. Και αντίστοιχα να οδηγήσουν σε λεηλασία και την ΑΗΚ. Θα επιχειρήσουν μετεκλογικά να κτίσουν ξανά συμμαχίες και συνεργασίες. Οπόταν, κερδήθηκε μια σημαντική μάχη, αλλά δεν κερδήθηκε ο πόλεμος.

Ενόσω ο Συναγερμός θα είναι στην εξουσία θα υπάρχει τεράστιος κίνδυνος επαναφοράς του θέματος. Και αυτό οι ψηφοφόροι πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψιν τους. Οι επιλογές τους πρέπει να είναι τέτοιες που να ενισχύουν τις δυνάμεις που δεν θα επιτρέψουν το ξεπούλημα του δημοσίου πλούτου. Με την ψήφο τους οι πολίτες πρέπει να δημιουργήσουν ένα ευνοϊκό συσχετισμό δυνάμεων στη Βουλή, ικανό να αποτρέψει μια καινούργια προσπάθεια της κυβέρνησης του ΔΗΣΥ ιδιωτικοποίησης του δημοσίου πλούτου.