Με καθαρό μυαλό… Η άλλη όψη των πραγμάτων- Προσοχή ο καναπές σκοτώνει, του Άθου Γεωργίου

Προεκλογική περίοδος……η ώρα των μεγάλων λόγων, των μεγάλων υποσχέσεων και των δεσμεύσεων από την μια και η απογοήτευση, η απαξίωση, η ισοπέδωση και η αδιαφορία από την άλλη.

 Όλοι μιλούν για σένα χωρίς εσένα, αλλά και εσύ μεγάλε το επέτρεψες. Κάθισες στον καναπέ σου, μπήκες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και έκανες την επανάσταση σου. Όλοι φταίνε, όλοι είναι το ίδιο, όλοι τα φάγανε…..μόνο εσύ είσαι ο καθαρός και εσύ κάνεις την επανάσταση σου. Κρίνεις, βρίζεις, χειρονομείς, Επαναστατείς Εδώ και τώρα από τον καναπέ σου. Ξέχασες όμως ότι τίποτα σε αυτό τον κόσμο δεν άλλαξε με κουβέντα και με ευχολόγια. Τίποτα δεν άλλαξε με προσευχές. Ξέχασες να αγωνίζεσαι, να διεκδικείς και απλά έμαθες να πληκτρολογείς την επανάσταση σου να κατακρίνεις τα πάντα και τους πάντες …..από τον καναπέ……..και σύμφωνα με εσένα όλοι φταίνε αφού όλοι είναι το ίδιο. Το ερώτημα σου παέι πολύ πίσω. Το είχαν και άλλοι…Θυμάσαι σε μια μικρη ταβέρνα που σιγοτραγουδούσαμε

-‘Φταίει τὸ ζαβὸ τὸ ριζικό μας!
-Φταίει ὁ θεὸς ποὺ μᾶς μισεῖ!
-Φταίει τὸ κεφάλι τὸ κακό μας!
-Φταίει πρώτ᾿ ἀπ᾿ ὅλα τὸ κρασί!
«Ποιὸς φταίει; Ποιὸς φταίει;… κανένα στόμα δὲν τὅβρε καὶ δὲν τὄπε ἀκόμα.’

Ε Λοιπόν σου έχω νέα. Δεν φταίμε όλοι και δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Την ώρα που επαναστατούσες εσύ στο καναπέ και με έβριζες εγώ ήμουνα έξω από την βουλή για να διαδηλώσω ενάντια στις εκποιήσεις, για το δικαίωμα της πρώτης κατοικίας…..ναι και της δικής σου κατοικίας. Την ώρα που εσύ έριχνες το βρισίδι σου για το πώς καταντήσαμε την χώρα, εγώ ήμουν με τους απεργούς λεωφορειούχους που διεκδικούσαν ένα μεροκάματο, με τους ιατρούς που διεκδικούσαν για σένα μια καλύτερη υγεία, με τους νοσηλευτές που ήθελα να πάρουν το δικό τους μερτικό στην ζωή.  Εγώ ψήφισα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, άλλοι τις υποστήριξαν. Εγώ στήριξα το σχέδιο υγείας και τα κρατικά νοσοκομεία άλλοι κουτσούρεψαν τους προυπολογισμούς και οδήγησαν την δημόσια υγεία στον γκρεμό.

Δεν είμαστε λοιπόν όλοι το ίδιο φίλε. Εγώ πιστεύω στην οργανωμένη πάλη, άλλοι στα ατομικά συμβόλαια και στο κέρδος. Εγώ στήριξα την νομοθεσία  που καταργεί τις καταχρηστικές χρεώσεις των τραπεζών, ενώ άλλοι ήταν απέναντι. Αλήθεια εσύ πού ήσουν;;;;;; Γιατί δεν ήσουν εκεί που δίνονταν οι αγώνες μας. Κάποτε κερδίζουμε και άλλες φορές χάνουμε αλλά τουλάχιστον το παλεύουμε και ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο. Δεν ανεχόμαστε το κυνηγητό μας, δεν κρυβόμαστε, πολεμούμε και όταν φαίνεται ότι όλα έχουν τελειώσει εμείς είμαστε εκεί,ορθώνουμε το ανάστημα μας, υψώνουμε την φωνή μας απέναντι στα ψέματα και το σαθρό σύστημα. Ακολουθούμε τα λόγια του ποιητή μας, του Λιασίδη ‘Με τούτα ούλλα τα κακά, τα τόσα ρεζιλέματα, έμεινεν ύπνος πάνω σας ακόμα τζαι τζοιμάστε; ΣΣιέρκα δημένα της λαμπρής με καρτεράτε ψέματα, ξυπνάτε κακορίζιτζζι…….’ και είναι η ώρα να το κάνεις και εσύ μακριά από τον καναπέ, ξεκινώντας από την κάλπη.

Θα μου πείς φυσικά ότι κάναμε λάθη και θα απαντήσω, ναι. Πες μου όμως ένα αγώνα όσο όμορφος και να ήταν που δεν είχε λάθη, αδυναμίες, παραλείψεις και κακές πρακτικές……Αλλά που ήσουν Εσύ να με προστατέψεις, να με συμβουλεύσεις, να με στηρίξεις να με δυναμώσεις. Πόλεμος γίνεται, μεγάλε και ο εχθρός είναι δυνατός. Δεν μπορώ μόνος μου, σε θέλω μαζί μου, δίπλα μου για να αντισταθούμε, για ένα κομμάτι ήλιο σε αυτή την ζωή. Σήκω από τον καναπέ, δεν είναι επανάσταση, είναι ο τρόπος τους να μας κοιμίζουν, να μονολογούμε, να μιλούμε έτσι για να μιλούμε………. αλλά  δεν βαριέσαι αδελφέ, εμεί θα αλλάξουμε τον κόσμο? Υπάρχουν άλλοι, εμείς επαναστατούμε από τον καναπέ είναι καλά, μαλακά κα προπαντός ανέξοδα σε κόπο, σε πόνο, σε ιδρώτα και σε αίμα.

Όμως αδελφέ ο ποιητής το είπε ‘ Ἔτσι, στὴν σκοτεινὴ ταβέρνα πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σὰν τὰ σκουλήκια κάθε φτέρνα ὅπου μᾶς εὕρει, μᾶς πατεῖ: δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα! προσμένουμε, ἴσως, κάποιο θάμα!’

Όμως φίλε ‘Δὲ λυγᾶνε τὰ ξεράδια καὶ πονᾶνε τὰ ρημάδια!Κούτσα μία καὶ κούτσα δυὸ
τῆς ζωῆς τὸ ρημαδιό! Μεροδούλι, ξενοδούλι!………Ἀνωχώρι, Κατωχώρι, ἀνηφόρι, κατηφόρι, καὶ μὲ κάμα καὶ βροχή, ὥσπου μοῦ ῾βγαινε ἡ ψυχή……………….Καὶ στὸν πόλεμ᾿ «ὅλα γιὰ ὅλα» κουβαλοῦσα πολυβόλα νὰ σκοτώνωνται οἱ λαοὶ γιὰ τ᾿ ἀφέντη τὸ φαΐ…………….Ἀλλὰ ἐμένα σὲ μία σφήνα μ᾿ ἔδεναν τὸ Μάη τὸ μήνα στὸ χωράφι τὸ γυμνὸ
νὰ γκαρίζω, νὰ θρηνῶ. ………..Δούλευε γιὰ νὰ στουμπώσει ὅλ᾿ ἡ Χώρα κι᾿ οἱ καμπόσοι.
Μὴ ρωτᾷς τὸ πῶς καὶ τί, νὰ ζητᾷς τὴν ἀρετή! -Δὲ βαστάω! Θὰ πέσω κάπου! -Ντράπου! Τὶς προγόνοι ντράπου! -Ἀντραλίζομαι!… Πεινῶ!…-Σούτ! θὰ φᾶς στὸν οὐρανό!»…………………..

Σῶσε τὸ γέρο κυρ Μέντη ἀπ᾿ τὴν ἀδικιὰ τ᾿ ἀφέντη, σὺ ποὺ δίδαξες ἀρνὶ τὸν κυρ λύκο νὰ γενῇ! Τὸ σκληρὸν ἀφέντη κᾶνε ἀπὸ λύκο ἄνθρωπο κᾶνε!…»Μὰ μὲ τὴν κουβέντα αὐτὴ
πόρτα μοῦ ῾κλεισε κι᾿ αὐτί. Τότενες τὸ μαῦρο φίδι τὸ διπλό του τὸ γλωσσίδι
πίσω ἀπὸ τὴν ἀστοιβιὰ βγάζει καὶ κουνάει μὲ βιά: «Φῶς ζητᾶνε τὰ χαϊβάνια κι᾿ οἱ ραγιάδες ἀπ᾿ τὰ οὐράνια, μὰ θεοὶ κι᾿ ὀξαποδῶ κεῖ δὲν εἶναι παρὰ δῶ. Ἂν τὸ δίκιο θές, καλέ μου, μὲ τὸ δίκιο τοῦ πολέμου θὰ τὸ βρῇς. Ὅπου ποθεῖ λευτεριά, παίρνει σπαθί.

Μὴ χτυπᾷς τὸν ἀδερφό σου- τὸν ἀφέντη τὸν κουφό σου! Καὶ στὸν ἵδρο τὸ δικὸ
γίνε σὺ τ᾿ ἀφεντικό.

Χάιντε θῦμα, χάιντε ψώνιο χάιντε Σύμβολον αἰώνιο! Ἂν ξυπνήσεις, μονομιᾶς
θά ῾ρτη ἀνάποδα ὁ ντουνιᾶς. Κοίτα! Οἱ ἄλλοι ἔχουν κινήσει κι᾿ ἔχ᾿ ἡ πλάση κοκκινήσει
κι᾿ ἄλλος ἥλιος ἔχει βγῇ σ᾿ ἄλλη θάλασσ᾿, ἄλλη γῆς».

Λοιπόν αδελφέ, Σύντροφε δεν έχω πολλά να σου πώ…..τα είπαν άλλωστε πολλοί πριν από μένα τα είπε και ο ποιητής. Τώρα είναι η ώρα να το βροντοφωνάξεις και εσύ μακριά από τον καναπέ, στο δρόμο του αγώνα. Είναι η ώρα που πρέπει να δώσουμε το παρών μας. Στις 22 του Μάη ψηφίζουμε ΑΚΕΛ, γιατί μαζί μπορούμε, γιατί πρέπει να έρθει ανάποδα ο Ντουνιάς.